ผมเคยทดสอบการใช้ชีวิตคนเดียวอย่างยาวนานพอสมควร เพื่อหลีกหนีความขลาดกลัว กลัวแม้สิ่งที่เราไม่เคยมองเห็น หรือ มองเห็นเพียงแค่ภาพถ่ายหรือคำบอกเล่า

คำตอบที่ได้ ผมไม่ควรเชื่อในสิ่งที่เราไม่ได้สัมผัสเองเลย คำว่าเขาเล่าว่า แทบไม่เหลือเค้าของความจริงเลยแม้แต่น้อย แต่วันนี้ทุกคนกลับกลัวในคำบอกเล่า กล่าวร้ายและเกลียดชังกันได้เพียงแค่ได้ยินคำบอกเล่า และมองเห็นได้จากตู้สี่เหลี่ยมที่เราเรียกว่าทีวี สื่อต่างๆ น่าสงสารจริงๆ ผมคิดว่า เราสามารถค้นหาความจริงได้ง่ายๆเพียงเดินทางไปหามัน ค้นหาก้นบึ้งของความเกลียดชังนั้นๆในใจเรา เพื่อให้เข้าใจได้ว่าสิ่งที่เราเลือกเกลียดนั้นมันถูกต้องแล้ว แต่ถึงเวลาถ้าเราทำแบบนั้นได้จริงๆ เมื่อเราเข้าถึงศูนย์กลางของความเกลียดชังนั้นแล้ว คนที่เราเกลียดชังมากที่สุด อาจเป็นตัวเราเอง....จงเดินเข้าไปหามัน อะไรที่เราเกลียดและกลัว และเข้าถึงมันให้ได้จริงๆ