...ผมเคยไปหลวงพระบางเมื่อ7 ปี ที่ผ่านมาครับ ตอนนั้นผมนั่งรถบัสประจำทางจาก "หลวงพระบาง-เวียงจัน" ผมจำได้ว่า แค่นั่งรถบัสไปมันก็ทรมานสังขารน่าดูแล้วนะ รถบัสเก่าๆ เบาะแคบ นั่งเบียดๆกัน ใครขายาว ก็นั่งงอขาคุดคู้ น่าสงสารเชียว ระยะทางเกือบๆ400กม. ผมใด้ฟังแต่เพลงของ "ทาทา ยัง" กับเพลงไทยฮิตๆในตอนนั้นตลอดทาง(ใจอยากฟังเพลงลาว) ประมาณแปดชั่วโมงเศษๆมั๊ง กว่าจะถึง ...ในใจผมคิดอย่างเดียวว่า ขากลับจากหลวงพระบาง ผมนั่งเครื่องบินกลับ จะดีกว่า...แล้วผมได้บินกลับสมใจ แต่ก็เลือกใช้บริการ "การบินลาว" ที่มีพนักงานเท่าที่เห็นอยู่ทั้งลำแค่ 2 คน คือกัปตัน กับโฮสเตส สาวสวย นุ่งผ้าซิ่น มีเพื่อนร่วมเที่ยวบินเดียวกันอีก ยิ่สิบกว่าชีวิต และก็เป็นเที่ยวบินที่ ตื่นเต้นน่าดูครับ เพราะจะรู้เลยว่า เราถึงบินไปถึงใหนกันแล้ว เป็นเครื่องบินที่บินต่ำมาก...เหมาะสำหรับคนชอบถ่ายภาพอย่างผมจริงๆ....พอผมได้รู้จัก ได้สัมผัส เจ้า"เสือภูเขา"มาได้ระยะหนึ่ง มีฝีมือพอจะรู้วิถี การควบคุมมัน...ผมอยากวัดใจตัวเองอีกครั้ง ตั้งใจว่าจะปั่นจาก"หลวงพระบาง-วังเวียง-เวียงจัน" ว่ากันว่า เส้นทางแห่งนี้ ช่างเร้าใจ และท้าทายสำหรับนักจักรยานเป็นอย่างยิ่ง...มาดูกันครับ ผมตั้งใจเอาไว้กับตัวเองว่า จะถึงที่หมายโดยไม่ยอมขึ้นรถเด็ดขาด... ยิ่งเที่ยวนี้มี"เสือบุญเลิศ"เพื่อนร่วมชั้นมัธยมมาด้วย..ยิ่งมั่นใจ ดูซิว่า การเดินทางด้วยการนั่งรถ นั่งเครื่องบิน กับปั่นจักรยาน อะไรจะมันจะสะใจกว่ากัน(อ่านรายละเอียดทั้งหมดที่ลิ้งนะครับ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น